3 najdziwniejsze rzeczy które spotkały mnie odkąd prowadzę bloga

Wiecie co uwielbiam w blogowaniu?

Moje życie jest pełne niespodzianek. Nie zrozumcie mnie źle, do tej pory rzadko zdarzało mi się nudzić. Wynajmowałam mieszkanie z dziewczyną która okazała się prostytutką, mój inny współlokator po godzinach przebierał się za rycerza, bawiłam się na niezliczonych koncertach, pozowałam do zdjęć (jakieś 20 kg temu). Robiłam wiele rzeczy o których moje dzieci nigdy się nie dowiedzą, a mimo wszystko mam im sporo historii do przekazania.

Jednak założenie bloga rozpoczęło zupełnie inny rozdział w moim życiu. Wiecie jak to jest gdy każdy przychodzący mail wzbudza  przyjemne łaskotanie w brzuchu i niepohamowaną ciekawość? Jeżeli nie, musicie koniecznie zacząć blogować. Wtedy nagle okazuje się, że waszej skrzynki nie zapycha nikomu niepotrzebny spam, a każda wiadomość może okazać się początkiem nowej przygody. Czy to z nowym wydawnictwem, czy właśnie dowiadujecie się, że macie szanse poznać zupełnie nowego autora czy przeżyć niezapomniane godziny w zupełnie nowym świecie. Nieważne. Ważne, że uśmiechacie się na sam dźwięk przychodzącej wiadomości.

Oczywiście są też minusy

Listonosz musi was naprawdę uwielbiać inaczej ogłosi strajk i zamiast kopert zostawiać będzie awizo. Na szczęście mój ulubiony Mirek znosi te męki z uśmiechem na ustach. Twierdzi, że to tylko dlatego iż zna mnie od dziecka, ale ja dobrze wiem, że krówki którymi go co jakiś czas przekupuję też mają znaczenie. Nie liczy się sposób, ważne jest to że olbrzymie koperty które powinien zostawić na poczcie cierpliwie zawozi tam gdzie trzeba. Myślę, że to on najbardziej się cieszył gdy zawieszałam pisanie na jakiś czas, wtedy jego wiekowa torba miała chwilę wytchnienia.

Najdziwniejsze rzeczy jakie mnie spotkały

Przez te cztery lata blogowania uzbierało się trochę dziwnych sytuacji. Jednak niektóre były na tyle absurdalne, że zapadły mi w pamięć o wiele bardziej niż jakiekolwiek inne. O dziwo, wszystkie zaczęły się w ten sam sposób- dostałam maila. Przygoda w końcu nie jedno ma imię i nie każda wiadomość musi się nam spodobać.

Ciekawi? No to zaczynamy.

„Chytra baba z blogosfery”

Sytuacja miała miejsce jakoś w pierwszym roku prowadzenia bloga. Miałam nadzieję, że uda mi się odszukać tą wiadomość i wkleić ją w oryginale, jednak albo ją usunęłam albo mail zaginął wśród tłumu innych.

Mimo tego treść, a raczej motyw przewodni pamiętam doskonale.

Napisała do mnie pewna dość sfrustrowana nastolatka, która bardzo dokładnie przejrzała moją zakładkę Współpraca. Musiała poczuć się nią bardzo dotknięta ponieważ stwierdziła, że to nie uczciwe. W końcu ona bloguje JUŻ dwa miesiące, a nie dostała jeszcze żadnych książek. Ba! W dodatku bezczelne wydawnictwa albo jej nie odpisują albo radzą trochę poczekać i nabrać warsztatu.

Z racji tego, że ja książki dostaję, a ewidentnie mi się nie należą powinnam… książki przekazywać jej. Przecież jej się należą bardziej. W końcu ona jest biedną nastolatką a ja pracuję więc mnie stać. Zresztą ona by na pewno napisała lepsze recenzje niż ja, więc mam brać książki od wydawnictw, nie czytać bo szkoda czasu, zresztą ona nie chce używek, i natychmiast przesyłać wszystko jej. Bo tak.

Wyobrażacie sobie moją minę? Odpisałam tylko coś na zasadzie Jaja sobie robisz, prawda? Niestety odpowiedzi się nie doczekałam. Szkoda, że nie mogę znaleźć maila, z chęcią zobaczyłabym jak długo trwała jej kariera blogerki.

 

„Afera szpiegowska” czyli jak nie reagować na negatywne recenzje

Sprawę dość obszernie opisałam we wpisie dostępnym tutaj.

Dla tych którym zaglądać się nie chce skrócę o co chodziło. Dawno, dawno temu napisałam dość niepochlebną recenzję na temat „Sanktuarium śmierci” Dariusza Rekosza . Pod wpisem pojawił się niepochlebny komentarz, na którego nie zwróciłam większej uwagi. Jednak dwa lata później, ni z tego ni z owego, znów pojawił się pod recenzją mało uprzejmy głos. W dodatku podpisany w taki sam sposób jak ten sprzed dwóch lat.

Chciałam nakarmić trolla i napisałam pod podany przy komentarzu adres mailowy. Po jakimś czasie dostałam odpowiedź automatyczną z serwisu INTERIA o… wirusie który atakuje każdy komputer na którym wyświetla się ADRES mailowy pod który napisałam. Żeby uniknąć konsekwencji związanych z posiadaniem tego wirusa muszę usunąć każdą stronę na której został on użyty. Rozumiecie? Trzeba szybko usunąć recenzję bo inaczej mój komputer może mieć bubu.

Po krótkim ale dość zawziętym śledztwie ustaliłam, że INTERIA takiego maila nigdy nie wysłała, a adres mailowy powiązany jest z autorem książki którą skrytykowałam. Oj była z tego mała aferka.

Gdy opublikowałam post opisujący sytuację odezwał się do mnie pan autor, twierdząc, że ktoś się pod niego podszywa i lata temu skradziono mu ten adres mailowy by mu zaszkodzić. No cóż ja w to w dalszym ciągu nie wierzę.

„Oni patrzą. Patrzą i SZEPCZĄ”

Ok przyznaje to był najdziwniejszy mail jakiego w życiu dostałam. Rozpoczynał się jak wiele innych, dlatego mimo nieznanego mi nadawcy otworzyłam bez wahania.

Początek nie był jeszcze taki zły. Nadawca informował o tym jak znalazł moją stronę, pisał, że z racji tego iż udzielam się gronu szerszemu niż rodzina i znajomi mam prawo wiedzieć pewne rzeczy. Mam też moralny obowiązek (tutaj mała czerwona lampeczka zaczęła nieśmiało świecić) przekazać zdobyte w tym mailu informacje dalej, tak by jak największe grono ludzi miało świadomość jak są manipulowani i oszukiwani.

Otworzyłam piwo i czytałam dalej. Zapowiadało się interesująco.

Widzicie, to był moment w moim życiu w którym dowiedziałam się, że jednak zdrowie psychiczne to pojęcie bardzo względne, a wszystkich wariatów po prostu wyłapać się nie da.

Z prawie 50 stron (tak wkleiłam w Worda by się upewnić) dowiedziałam się co następuje:

• Kłamią nie tylko stacje państwowe. Kłamią nie tylko stacje prywatne. Wszyscy kłamią bo to od dawna przygotowywany PLAN. Plan mający na celu manipulowanie nami i uzyskanie pełni władzy przez nikomu nie znane szare eminencje.
• Oni nie tylko kłamią, oni też słuchają. Każdy telefon komórkowy, komputer z kamerką internetową, dekodery telewizji satelitarnych nawet mikrofalówki (sic!) monitorują i podsłuchują każdego obywatela 24h. Szczególnie tych aktywnych w internecie.
• Oni nie tylko słuchają. Oni szepczą. Uwaga! To mój ulubiony fragment. Spiskowcy sami dają nam ślady swojej obecności. Szepczą do nas z telewizora, szumy radia czy podprogowe dźwięki wydawane przez telefony, z których sobie nie zdajemy sprawy, mówią nam co mamy robić. W ten sposób sterują nami byśmy robili co chcemy. Szczególnie program The Voice of Poland jest szkodliwy. Sama jego nazwa jest rzuceniem nam w twarz tego, że oni ciągle SZEPCZĄ.

Oglądaliście może The Voice? Więc nawet nie wiecie, że padliście ofiarą międzynarodowej akcji prania mózgu.

Serio, myślałam że nic mnie w życiu nie zaskoczy. Jednak ten pan przebił wszystko. Im dalej w las tym większy bełkot można było przeczytać w tym mailu. Ewidentnie puszczały mu emocje, a fantazja stwierdziła, że nawet ona już rady nie daj i idzie gdzieś daleko by jej więcej nie mógł znaleźć.

Tak minęły cztery lata

Aż strach pomyśleć co będzie dalej. A wy? Jakie mieliście najdziwniejsze sytuacje odkąd założyliście swój blog?