Kim chcę zostać kiedy dorosnę? Tylko, co zrobić gdy już dorosłam, a nadal nie wiem?

Kim chcesz zostać gdy dorośniesz?

Tym pytaniem zamęczamy nasze dzieci. Nas zamęczali nim równie mocno, więc możemy uznać to za swego rodzaju dziejową sprawiedliwość. Odpowiedzi padają różne, każde jednak napawają dumą rodziców. Wszyscy z uśmiechem patrzą na małego człowieczka który chce zostać policjantem/ strażakiem/ prezydentem/ piosenkarzem/ lekarzem (niepotrzebne skreślcie, w razie potrzeby coś dopiszcie). Nikt jednak nie mówi, że chciałby zostać sprzedawcą w sklepie spożywczym czy recepcjonistką w hotelu. Ok, wyjątkiem jest mój brat który chciał zostać śmieciarzem, jednak on leciał na największą furę w okolicy więc można mu to wybaczyć. No właśnie! Wybaczyć wizje swej własnej przyszłości, swoje marzenie, które nie jest tak ambitne jak cały świat od ciebie oczekuje.

Co chcesz studiować?

Wiecie, to pytanie słyszy każdy uczeń ogólniaka już od pierwszej klasy. To taki doroślejszy odpowiednik poprzedniego pytania. Tutaj znowu zaczyna się swego rodzaju wyścig. Chcesz iść na prawo, medycynę czy robotykę? Brawo! Taki zdolny i ambitny z ciebie dzieciak. Wybrałaś malarstwo, polonistykę czy socjologię? Ważne, że będziesz miała kwitek i wyższe wykształcenie, nie musisz przecież pracować w zawodzie.

Sama presja pójścia do ogólniaka jest czymś równie okropnym co niesprawiedliwym. Osoby po zawodówce czy technikum mają takie same szanse na zrobienie studiów, wystarczy że logicznie zaplanują swoją dalszą edukację. Mają jednak znacznie większe szanse na powodzenie bez ukończenia wyższej uczelni,  wszystko dzięki posiadaniu czegoś czego żaden uczeń ogólniaka nie ma. Zawód. Tak oni potrafią coś więcej niż sypanie z rękawa dat wielkich wojen. Kształcili się w swoim zawodzie i w razie czego zawsze mogą do niego wrócić. Wierzcie mi nie ma nic gorszego niż skończyć ogólniak i na tym zakończyć. Skąd to wiem? Bo sama tak zrobiłam.

Kim chcę zostać gdy JUŻ jestem dorosła?

To pytanie spędza mi sen z powiek już od jakiegoś czasu. Za rok skończę magiczne trzydzieści lat. Mam dwójkę wspaniałych synów, mam swoje pasję i małe przyjemności. W życiu przeżyłam naprawdę wiele. Pracowałam w kebabie, w sklepie obuwniczym ale też w banku czy jako kierownik zmiany na stacji benzynowe.  Zdarzyło mi się nawet być dekoratorką w znanej sieci odzieżowej, trwało to cały tydzień, aż nie pokłóciłam się ze swoją szefową o wyższość inteligencji nad wywalonym biustem. Kobietą pracującą jestem i żadnej pracy się nie boję, ale…

No właśnie, ale. Co dalej? Jak mam pokierować swoim życiem by zapewnić sobie szczęście ale i spokojne życie mojej rodzinie? Kim chcę zostać gdy już dorosłam?

Miałam wiele marzeń, tak jak każdy z nas. Przez swoje lenistwo, chęć oderwania się od przeszłości i rozpoczęcia życia na nowo zaprzepaściłam pierwsze studia. Nic się nie stało, to i tak nie był kierunek dla mnie, wybrałam go bo jakiś musiałam. Później wyprowadzka na własną rękę do miasta wojewódzkiego, wbrew rodzinie i rozsądkowi. Nauczyło mnie to więcej niż mogłam sądzić, wzięłam odpowiedzialność za siebie i starałam się przetrwać. Drugie studia rzuciłam na drugim roku, mimo tego, że radziłam sobie świetnie. Ot po prostu przestałam to czuć. Przy okazji odkryłam, że zniechęcam się zdecydowanie za łatwo. Chwilę później zaszłam w ciążę, wróciłam do rodzinnego miasta, założyłam tu rodzinę i…

Punkt zwrotny

Jestem teraz w takim momencie życia, że najwyższy czas zastanowić się co dalej. Z przyczyn medycznych nie mogę mieć więcej dzieci, zresztą moja pocieszna dwójka i tak w zupełności wystarczy. Nie mogę doczekać się powrotu do pracy, jednak nie ma dnia bym nie zastanawiała jak ta praca będzie wyglądać.

Pracowałam jako kucharz w knajpie gdzie było wszystko od pierogów po kebaba, nie umiejąc kompletnie gotować. Gdy zaczynałam pracę na stacji benzynowej nie wiedziałam czym różni się diesel od benzyny, w życiu też nie tankowałam samochodu. Znajomi się śmieją, że i dom bym wybudowała nie przyznając się nikomu, że nie wiem jak się to robi, a później ktoś z zachwytem podziwiałby wykonanie.

Wiem jednak, że to jest właśnie ten moment. To od decyzji którą podejmę gdy wrócę do pracy zależeć będzie reszta mojego życia.

Studiować czy nie?

Oto jest pytanie. Nie dałam rady dwa razy, czy dałabym teraz? Przede wszystkim czy w ogóle tego chcę? Ostatnio znajoma, której trzydziestkę będziemy oblewać za dwa tygodnie, rozpoczęła rozmowę słowami Tylko się ze mnie nie śmiej!. Właśnie wróciła do domu prosto z uczelni. Tak złożyła papiery na studia i tak będzie studiować, mimo dwójki małych dzieci w domu. Brawo Ty!

Czy kiedykolwiek jest za późno by zmienić coś w swoim życiu? Nigdy. Czy kiedykolwiek może zabraknąć nam na to odwagi? Zdecydowanie tak.

Lista marzeń

Po rozmowie z koleżanką zaczęłam jeszcze intensywniej myśleć, o czym tak naprawdę marzę? Oczywiście o pracy w wydawnictwie. Jednak jest to możliwe jedynie przy pracy zdalnej, takie są uroki mieszkania w niewielkiej miejscowości.

Wzięłam kartkę i długopis wypisując swoje marzenia oraz to co muszę zrobić by je spełnić. Wiecie co? Mam już plan! Krok pierwszy będzie dla mnie najtrudniejszy, muszę przełamać się i zrobić prawo jazdy. Później będzie już z górki… Za pięć lat napiszę Wam czy mi się udało.

A wy?

Kim chcecie zostać skoro jesteście już dorośli?